Totaal geen fitnesspost… Al dagen niet op instagram en ook deze week niet op mijn blog. Het voelt niet goed om mij nu bezig te houden met ‘de beste fitnessoefening voor…’ of body-image problemen. In plaats daarvan een la-haaang opiniestuk. Voortgaande op wat ik schreef in mijn laatste post.
Iedereen is het erover eens dat de moord op George Floyd een walgelijke daad is. Iets wat hier in België nooit zou gebeuren, of wel? Uiteraard keurt de meerderheid van de mensen openlijk racisme af en ik heb het in deze blogpost ook niet over het overduidelijke racisme, maar… “Alle kleine opmerkingen en gedachten in mensen hun hoofd kunnen een katalysator worden voor een of andere gek,” legt mijn vriend mij uit nadat ik het filmpje van de moord op George Floyd gezien had.
Ik had de laatste dagen enorm veel vragen voor hem. Want in het algemeen praten we er niet veel over. Dingen gebeuren. Zoals die keer tijdens een festival toen één of andere zatlap kwam vragen of mijn vriend mij niet aan het lastigvallen was. Droop die even lekker af toen ik zei dat hij sprak over de man waar ik (op dat moment) al meer dan een jaar mee sliep… Was dat dommigheid, een poging om mij te versieren, zou hij dat ook gedaan hebben als ik aan het dansen was geweest met een blanke man, of was het racisme? Hetzelfde met het meisje van het interimkantoor die ronduit onbeleefd was tegen mijn vriend en de test niet goed uitlegde, waardoor hij die job niet kreeg… Is dat racisme, of euh was het gewoon al eventjes geleden dat ze eens goed… You never know. Dacht ik. Als hij zoiets meemaakt, zal ik snel overgaan tot “Het is gewoon een k*fwijf” of “Die idioot dacht dus dat ik tegen mijn wil met jou stond te dansen, wtf” Wij hebben misschien geluk dat het dingen zijn die we nog kunnen weglachen of eens goed om kunnen vloeken.
Ik heb zelf ook vaak ontkent. Dat het hier bestaat. En het ergste en meest schaamtelijke van al: Ik ben zelf schuldig aan grove grapjes. Onnozeliteiten, dingen die er met de pap ingelepeld zijn. Ik denk dat (bijna) iedereen zich hierin herkent.
Opeens zie je een groot verschil in mensen die opeens veel posten over racisme en mensen die gewoon stilletjes hun ding blijven doen en er schijnbaar geen aandacht aan geven. Even dacht ik ook dat dat het beste was. Ik ben maar een fitnesspagina en ik heb toevallig een zwarte vriend. Ik had dus ook schrik om zelf iets te schrijven. Om het te veel naar mij toe te trekken, dom over te komen of de foute dingen te zeggen. Maar dat is niet nodig… Het is oké om misschien niet helemaal het juiste te zeggen, maar wel je stem te gebruiken voor het goede. Daarom schreef ik de brief aan mijn vriend onder een instagrampost. De enige manier waarop ik kon uiten hoe onrechtvaardig ik alles vond. Uit alle reacties en medeleven dat ik kreeg bij mijn post blijkt ook, dat je, ook al bedoel je het niet zo, toch racistisch kan zijn. Gaande van je handtas een beetje dichter trekken als je een zwarte man passeert op straat over niets zeggen als je iets ziet gebeuren op de tram tot zware piet en sinterklaas…
Moet je je nu schuldig voelen dat je ooit eens een aangebrande mop gemaakt hebt of dingen gedacht hebt die je beter niet zou denken? Ik zou proberen te ontspannen, mild te zijn voor jezelf en anderen en nu op dit moment jezelf proberen dingen bij te leren. En nu je ervan bewust bent, te stoppen ermee. Het is niet erg om een fout te maken, zeker niet als je je ervoor kan excuseren bij desbetreffende persoon. Het is wél erg om niet bij te leren op momenten die ertoe doen, zoals nu. Verander gerust van gedacht, nu je er eens meer bij stilgestaan hebt. Was Derek Chauvin maar van gedacht veranderd in die acht minuten dat hij tijd had om zich te bedenken…
Wij Vlamingen schamen onszelf bij wijze van spreken al omdat we bestaan en voelen onszelf snel schuldig. Maar er is niet meer veel aan te doen. Behalve dan positief de toekomst instappen. Spreek erover. Heb geen schrik om vragen te stellen als je niet zeker weet of iets gepast is of niet. Spreek je uit als iemand iets zegt waarmee je het niet (meer) eens bent. Volg je buikgevoel. En je hoeft het niet iedere keer perfect te doen. Iedereen beseft dat het om diepgewortelde geloofssystemen zijn die ons gedrag beïnvloeden en dat verander je niet 1,2,3. Ja het is oncomfortabel, maar het is nodig nu. Luister, luister, luister. Leer en unlearn wat je met die pap ingelepeld kreeg. Ik leer nog iedere dag van mijn vriend. Want ik kan het ook niet zelf voelen, ook al zou ik het af en toe van hem willen afnemen. En nogmaals sorry, lieve schat, als ik het ooit niet goed begrepen heb. Samen komen we er sterker uit. En de lezers van dit opiniestuk ook. Danku om dit te lezen.
Ga eens naar de instagram van Chrostin kijken als je jezelf wil bijleren en wil weten wat je nu kan doen om anti-racisme te kunnen implementeren in je dagelijks leven. Het is namelijk niet meer genoeg om het zelf niet meer te zijn, je moet ook proberen te voorkomen dat andere mensen het zijn…